Kiseonik u atmosferi ne garantuje da je neka planeta naseljiva
U naporima da dokažu da izvan našeg Solarnog sistema postoje uslovi za život, naučnici posežu za različitim strategijama, a koje neke planete određuju kao potencijalno podobne za život samo na osnovu toga da li su dovoljno tople, da li na njima ima tekuće vode, te da li u atmosferi ima kiseonika. U okviru nekih novih teorija tvrdi se da to nije dovoljno.
Ovakve strategije dolaze kao posledica toga što se planete istražuju uglavnom indirektno, te toga što je Zemlja jedini model koji podržava život, pa samim tim i jedini primer od kojeg se kreće. Naučnici se sada pitaju da li je kiseonik dovoljna osnova za razvijanje različitih oblika života, a jedna nova studija tvrdi da nije.
Naime, radi se o studiji koja je sprovedena na Univerzitetu Johns Hopkins, u okviru koje je tim eksperata u laboratorijskim uslovima simulirao atmosferske uslove sa planeta izvan našeg Solarnog sistema, a kako bi dokazao da kiseonik nije dovoljan da bi se razvio život. Kiseonik na Zemlji čini 21% atmosfere, te je došao kao proizvod procesa fotosinteze, što je kulminiralo u takozvanoj „velikoj oksidaciji“ koja se dogodila pre oko 2,45 milijarde godina. Ovaj događaj bitno je promenio sastav atmosfere na Zemlji, što je polazna tačka za pomenutu studiju.
Eksperimenti su izvedeni u specijalnoj Planetary HAZE (PHAZER) komori, te je kombinovano devet različitih gasova da bi se kreirali atmosferski uslovi egzoplaneta koje naučnici već neko vreme indirektno istražuju. Eksperimenti su potrajali tri dana, nakon čega se došlo do zaključka da kiseonik u kombinaciji sa organskim materijama ne garantuje život, te da takozvani „biološki otisci“ često mogu da budu i lažni signali da na nekoj planeti postoji, ili je nekada postojao, život.
Nova generacija teleskopa trebalo bi da omogući bolji pogled na daleke planete, a eksperti ističu da bi tada prisustvo kiseonika trebalo da se posmatra tek kao potencijalni znak da je neka planeta naseljiva.
Izvor: Universe Today
