Zašto su web adrese uglavnom na engleskom jeziku?
Kraći odgovor na ovo pitanje bi bio da su stručnjaci koji su razvijali standarde za web adrese uglavnom bili iz engleskog govornog područja.
Duži odgovor objašnjava da se u ranim danima interneta na udaljeni računar moglo priključiti samo ako se obezbeđivala jedinstvena IP adresa, dugi niz brojeva, kao na primer 165.254.202.218. Kako je broj kompjutera priključenih na mrežu rastao, 1983. godine su na Univerzitetu u Viskonsinu razvili DNS (Domain Name System), sistem koji numeričke IP adrese pretvara u lakše pamtljive domene (ime ili adresa web sajta).
Britanski naučnik Tim Berners-Lee je 1990. godine lansirao World Wide Web (www), a do 1992. se na mrežu priključilo više od million kompjutera, većina iz Sjedinjenih američkih država. Internet Engineering Task Force (IETF) je 1994. godine objavila listu standarda za web adrese, koju su nazvali Uniform Resource Locators, ili kraće – URL.
Da bi web adrese bile lakše za čitanje, pisanje, kucanje i pamćenje, iz IETF-a su URL ograničili na mali broj karaktera, uglavnom velika i mala slova iz engleskog alfabeta, cifre od 0 do 9, te nekoliko simbola. Karakteri koji su tada dozvoljeni su formirani po Američkom standardu kodova za razmenu informacija, koji je razvijen 1963. godine.
Ovaj sistem je dobro funkcionisao u zemljama engleskog govornog područja, ali od 2009. godine više od polovine ukupnog broja korisnika, koji iznosi 1,6 milijardi, potiče sa područja gde se koriste karakteri koji nisu iz engleskog jezika, ili latiničnog alfabeta. Da bi se najbolje razumelo iskustvo korisnika koji ne govore engleski jezik, dovoljno je zamisliti kako bi pretraživanje na internetu izgledalo da je na nekom od jezika koji određenom korisniku nije poznat. Sadržaj sajta je, u tom slučaju, na jeziku koji razumete, ali bi se web adresa sastojala od potpuno nepoznatih karaktera, koje možda ne biste mogli ni da pronađete na svojoj tastaturi.
Budući da broj korisnika koji ne govore engleski jezik raste, web adrese na engleskom jeziku više nisu pravilo. ICANN, američka neprofitna organizacija koja reguliše internet domene, je 2009. godine odobrila upotrebu internacionalnih domena (IDN), što znači da web adrese mogu da sadrže karaktere iz bilo kojeg jezika.
O upotrebi ćiriličnog pisma na internetu se raspravljalo na panel diskusiji „Ćirbasters 2“, održanoj 27. januara 2017. godine, u organizaciji Fondacije “Registar nacionalnog internet domena Srbije” (RNIDS), a zaključilo se da korišćenje ćiriličnog pisma u svakodnevnoj pisanoj, pa i u komunikaciji na internetu, nije odraz nacionalizma, već poštovanja jezika i pisma.
Izvor: howstuffworks.com
